Toen ik begin 2012 scheidde van de vader van mijn kinderen, was één ding zeker: ik zou zijn achternaam houden. Het leek me ondenkbaar: fulltime voor die twee frutsels zorgen, maar niet dezelfde naam dragen. Nee. Wij hoorden bij elkaar, en dat liet onze naam zien: de Keurens. Toch kwam er soms twijfel om de hoek kijken...
Ineens is het er: dat ene inzicht waardoor alles weer klopt. Opluchting volgt. Keuzes worden gemaakt, reizen geboekt, belangrijke gesprekken gevoerd. Maar… wat leidde nou tot dat ene inzicht? Hoe ontstond die helderheid?
Je hoort woorden, maar snapt de helft niet. Een telefoontje met de Belastingdienst, twee tieners over een game — en jij denkt: waar ben ik in hemelsnaam in beland? Taal kan verbinden, maar onbedoeld ook uitsluiten. Hoe kies je woorden die wél uitnodigen?
Heb je dat ook wel eens? Er komt iets op je pad waarvan je voelt: ja, dit wil ik... direct gevolgd door een 'oh mijn god, waar begin ik aan!'. In die categorie stond ik laatst ineens voor de klas van mijn dochter, trillend als een rietje, mijn verhaal te vertellen tijdens de economieles...
Mijn oma zag haar hele leven geen steek. Dat weerhield haar er niet van om met een wereldwijs hoofd steeds weer nieuwe dingen aan te pakken, Toch waren er ook dingen die ze niet aankeek. En juist dat leidde voor mij tot nieuw perspectief...